Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

and his descendants

  • 1 Hortalus

    Hortălus, i, m., surname of the orator Q. Hortensius and his descendants, Cic. Att. 2, 25, 1; 4, 15, 4; Suet. Tib. 47; Tac. A. 2, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Hortalus

  • 2 genus

    1.
    gĕnus, ĕris, n. [= genos, root GEN, gigno, gens], birth, descent, origin; and concr., a race, stock, etc. (cf.: familia, gens, stirps).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: bono genere gnati, Cato ap. Gell. 10, 3, 17; cf.:

    ii, qui nobili genere nati sunt,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    amplissimo genere natus,

    Caes. B. G. 4, 12, 4:

    genere regio natus,

    Cic. Rep. 1, 33:

    C. Laelius, cum ei quidam malo genere natus diceret, indignum esse suis majoribus, at hercule, inquit, tu tuis dignus,

    id. de Or. 2, 71, 286:

    genere et nobilitate et pecunia sui municipii facile primus,

    id. Rosc. Am. 6, 15:

    esse genere divino,

    id. Rep. 2, 2:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    id. Mur. 7, 15:

    hic sacra, hic genus, hic majorum multa vestigia,

    id. Leg. 2, 1, 3; cf. id. Brut. 58, 212; id. Rep. 1, 18:

    adulescens, cujus spei nihil praeter genus patricium deesset,

    Liv. 6, 34, 11:

    in famam generis ac familiae,

    Quint. 3, 11, 12; 5, 10, 24:

    genus Lentulorum,

    id. 6, 3, 67:

    Atys, genus unde Atii duxere Latini,

    Verg. A. 5, 568:

    fortuna non mutat genus,

    Hor. Epod. 4, 6:

    virginem plebei generis petiere juvenes, alter virgini genere par, alter, etc.,

    Liv. 4, 9, 4:

    qui sibi falsum nomen imposuerit, genus parentesve finxerit, etc.,

    Plaut. Sent. 5, 25, 11.— Plur.:

    summis gnati generibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 20.—
    B.
    In partic., birth, for high or noble birth (mostly poet.):

    cum certi propter divitias aut genus aut aliquas opes rem publicam tenent, est factio,

    Cic. Rep. 3, 14: pol mihi fortuna magis nunc defit quam genus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 394 Vahl.):

    et genus et virtus, nisi cum re vilior alga est,

    Hor. S. 2, 5, 8; cf.:

    et genus et formam regina pecunia donat,

    id. Ep. 1, 6, 37:

    non, Torquate, genus, non te facundia, non te Restituet pietas,

    id. C. 4, 7, 23:

    jactes et genus et nomen inutile,

    id. ib. 1, 14, 13; cf.:

    cui genus et quondam nomen natique fuissent,

    Verg. A. 5, 621:

    nunc jam nobis patribus vobisque plebei promiscuus consulatus patet, nec generis, ut ante, sed virtutis est praemium,

    Liv. 7, 32, 14; cf. id. 4, 4, 7.
    II.
    Transf.
    A.
    Like gens and stirps, a descendant, offspring, child; and collect., descendants, posterity, race ( poet.): neve tu umquam in gremium extollas liberorum ex te genus, Enn. ap. Cic. Or. 46, 155 (Trag. v. 347 Vahl.):

    credo equidem, genus esse deorum,

    Verg. A. 4, 12:

    Uraniae genus, Hymen,

    i. e. her son, Cat. 61, 2:

    audax Iapeti,

    i. e. his son Prometheus, Hor. C. 1, 3, 27:

    Jovis,

    i. e. Perseus, Ov. M. 4, 609; cf. also Prop. 2, 2, 9; Hor. C. 2, 14, 18:

    genus Adrasti,

    i. e. Diomede, grandson of Adrastus, Ov. F. 6, 433;

    so of a grandson,

    id. M. 2, 743; cf.

    nepotum,

    Hor. C. 3, 17, 4:

    Tantali genus,

    id. ib. 2, 18, 37:

    Danai,

    id. ib. 2, 14, 18:

    Messi clarum genus Osci,

    id. S. 1, 5, 54:

    ab alto Demissum genus Aenea,

    i. e. Octavianus, as the adopted son of Julius Cœsar, id. ib. 2, 5, 63:

    sive neglectum genus et nepotes Respicis auctor,

    i. e. the Romans, id. C. 1, 2, 35; cf. ib. 3, 6, 18:

    regium genus,

    id. ib. 2, 4, 15. —
    B.
    Of an assemblage of objects (persons, animals, plants, inanimate or abstract things) which are related or belong together in consequence of a resemblance in natural qualities; a race, stock, class, sort, species, kind (in this signif. most freq. in all periods and kinds of writing).
    1.
    In gen.
    a.
    Of living things: ne genus humanum temporis longinquitate occideret, propter hoc marem cum femina esse coniunctum, Cic. ap. Col. 12, 1 (Fragm. Cic. 1, 5 Baiter):

    quod ex infinita societate generis humani ita contracta res est, etc.,

    of the human race, Cic. Lael. 5, 20; cf. id. Rep. 1, 2 fin.:

    o deorum quicquid in caelo regit Terras et humanum genus,

    Hor. Epod. 5, 2;

    for which: consulere generi hominum,

    Cic. Rep. 3, 12; cf.:

    cum omni hominum genere,

    id. ib. 2, 26; Hor. Ep. 2, 1, 7:

    solivagum genus,

    Cic. Rep. 1, 25: potens vir cum inter sui corporis homines tum etiam ad plebem, quod haudquaquam inter id genus contemptor ejus habebatur, i. e. among the Plebeians, Liv. 6, 34, 5: Graium genus, the Grecian race, Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 149 Vahl.):

    virtus est propria Romani generis atque seminis,

    Cic. Phil. 4, 5, 13; cf. id. Ac. 2, 27, 86:

    Ubii, paulo quam sunt ejusdem generis et ceteris humaniores,

    Caes. B. G. 4, 3, 3; cf.

    also: impellit alios (Aeduos) iracundia et temeritas, quae maxime illi hominum generi est innata,

    race of men, id. ib. 7, 42, 2; so, like gens, of nations, peoples, tribes: ferox, Sall. Fragm. ap. Arus. Mess. s. v. insolens, p. 241 Lind. (Hist. 1, 14 Gerl.); Liv. 34, 7, 6:

    implacidum (Genauni),

    Hor. C. 4, 14, 10:

    durum ac velox (Ligures),

    Flor. 2, 3, 4:

    omne in paludes diffugerat,

    id. 3, 10, 14:

    Graecorum,

    Cic. Fl. 4, 9:

    Numidarum,

    Liv. 30, 12, 18:

    genus omne nomenque Macedonum,

    id. 13, 44, 6; Nep. Reg. 2:

    Italici generis multi mortales,

    Sall. J. 47, 1:

    Illyriorum,

    Liv. 27, 32, 4; 27, 48, 10; 42, 47 fin.:

    Scytharum,

    Just. 2, 3, 16; Tac. H. 2, 4; Suet. Ner. 37; Vell. 2, 118, 1.—In plur.:

    conventus is, qui ex variis generibus constaret,

    Caes. B. C. 2, 36, 1:

    olim isti fuit generi quondam quaestus apud saeclum prius... est genus hominum, qui se primos esse omnium rerum volunt,

    class of men, profession, Ter. Eun. 2, 2, 15 and 17:

    firmi et stabiles et constantes (amici), cujus generis est magna penuria,

    Cic. Lael. 17, 62:

    saepius genus ejus hominis (sc. procuratoris rei publicae) erit in reliqua nobis oratione tractandum,

    id. Rep. 2, 29 fin.; cf.:

    genus aliud tyrannorum,

    id. ib. 1, 44:

    judicum genus et forma,

    id. Phil. 5, 5, 13:

    istius generis asoti,

    id. Fin. 2, 8, 23; cf.:

    omnium ejus generis poëtarum haud dubie proximus,

    Quint. 10, 1, 85:

    liberrimum hominum,

    id. 10, 12, 2, § 22:

    irritabile vatum,

    Hor. Ep. 2, 2, 102:

    hoc omne (ambubajarum, etc.),

    id. S. 1, 2, 2:

    hominum virile, muliebre,

    Cic. Inv. 1, 24, 35:

    equidem fabulam et fictam rem ducebam esse, virorum omne genus in aliqua insula conjuratione muliebri ab stirpe sublatum esse,

    Liv. 34, 2, 3:

    cedat consulari generi praetorium,

    Cic. Planc. 6, 15:

    ad militare genus = ad milites,

    Liv. 24, 32, 2:

    alia militaris generis turba,

    id. 44, 45, 13:

    castellani, agreste genus,

    id. 34, 27, 9 Weissenb. ad loc.— Sing. with plur. predicate:

    Ministrantibus sibi omni genere turpium personarum,

    Capitol. Ver. 4.—In plur.:

    eorum hominum... genera sunt duo,

    Caes. B. G. 6, 13, 1:

    tria auditorum,

    Quint. 3, 4, 6.— Repeated in the relative-clause:

    duo genera semper in hac civitate fuerunt... quibus ex generibus,

    Cic. Sest. 45, 96.—In the acc., of description (v. Roby's Gram. 2, p. 42 sq.):

    quot et quod genus pastores habendi,

    of what kind, Varr. R. R. 2, 10, 1:

    quod genus ii sunt, etc.,

    Auct. Her. 2, 30, 48; cf. in the foll.—
    (β).
    Of animals, plants, etc.: genus altivolantum, the race of birds, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 84 Vahl.); cf.: genu' pennis condecoratum, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 5, § 59:

    lanigerum, id. Fragm. ap. Paul. ex Fest. s. v. Cyprio, p. 59 Müll.: squamigerum,

    Lucr. 1, 162; cf.

    piscium,

    Hor. C. 1, 2, 9:

    silvestre,

    Lucr. 5, 1411:

    omne ferarum,

    id. 5, 1338:

    acre leonum,

    id. 5, 862:

    malefici generis plurima animalia,

    Sall. J. 17, 6:

    diversum confusa genus panthera camelo,

    Hor. Ep. 2, 1, 195:

    animantūm propagare genus,

    to propagate the race, Lucr. 1, 195:

    ad genus faciendum,

    Just. 2, 9 fin.:

    juxta genus suum,

    Vulg. Gen. 1, 11 saep.— Plur.:

    quae vero et quam varia genera bestiarum vel cicurum vel ferarum!

    Cic. N. D. 2, 39, 99:

    piscium genera,

    Quint. 5, 10, 21.—In the acc., of description:

    porticus avibus omne genus oppletae,

    Varr. R. R. 3, 5, 11:

    pascuntur omne genus objecto frumento,

    id. ib. 3, 6:

    boves et id genus pecua,

    App. M. 2, p. 115, 4; id. Flor. p. 37. —
    b.
    Of inanim. and abstr. things, kind, sort, description, class, order, character:

    genus ullum materiaï,

    Lucr. 2, 304:

    cum is (sol) quoque efficiat, ut omnia floreant et in suo quaeque genere pubescant,

    Cic. N. D. 2, 15, 41:

    naves omni genere armorum ornatissimae,

    Caes. B. G. 3, 14, 2:

    cibi genus,

    id. ib. 4, 1, 9:

    cum omni genere commeatus,

    Liv. 30, 36, 2:

    frugum,

    id. 38, 15, 9:

    hoc sphaerae genus,

    Cic. Rep. 1, 14:

    hoc triplex rerum publicarum genus,

    id. ib. 2, 23:

    regale civitatis,

    id. ib.; cf.:

    totum regiae civitatis,

    id. ib. 2, 29:

    novum imperii,

    id. ib. 2, 32:

    ipsum istud genus orationis exspecto,

    id. ib. 1, 24 fin.; cf.: dulce orationis, id. Or. 13, 42:

    qua re esset hoc bellum genere ipso necessarium,

    id. de Imp. Pomp. 10, 27; cf.:

    genus hoc erat pugnae, quo, etc.,

    Caes. B. G. 1, 48, 4:

    potestas annua (consulum) genere ipso ac jure regia,

    Cic. Rep. 2, 32:

    genus vitae... genus aetatis,

    id. Off. 1, 32, 117:

    optimum emendandi,

    Quint. 10, 4, 2:

    dicendi,

    Cic. Off. 1, 1, 3; Quint. 8, 3, 56; 12, 10, 69:

    simplex rectumque loquendi,

    id. 9, 3, 3:

    omnis generis tormenta,

    Liv. 32, 16, 10:

    praeda ingens omnis generis,

    id. 27, 5, 9; so,

    omnis generis, with tela,

    id. 38, 26, 4;

    with naves,

    id. 34, 8, 5;

    with eloquentia,

    id. 39, 40, 7, etc.—Repeated in the relative-clause:

    erat haec (ratio) ex eodem genere, quod ego maxime genus ex sociorum litteris reperire cupiebam,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 183.—In plur.:

    Caesar haec genera munitionis instituit,

    Caes. B. G. 7, 72, 1:

    disserere de generibus et de rationibus civitatum,

    Cic. Rep. 2, 11; cf. id. ib. 1, 26;

    28: genera juris institutorum, morum consuetudinumque describere,

    id. ib. 3, 10:

    genera furandi,

    id. Verr. 2, 2, 7, § 18.—In the acc., of description: omne, hoc, id, quod genus, for omnis, ejus, hujus, cujus generis, of every, of this, of which kind:

    sub urbe hortum omne genus, coronamenta omne genus,

    Cato, R. R. 8, 2; Varr. R. R. 1, 29, 1:

    omne genus simulacra feruntur,

    Lucr. 4, 735:

    si hoc genus rebus non proficitur,

    Varr. R. R. 2, 1, 23; id. L. L. 9, § 110 Müll.; Lucr. 6, 917 and Hor. S. 2, 6, 44:

    in id genus verbis,

    Varr. L. L. 10, § 79; 8, 7, 108, § 17:

    in id genus libris,

    Gell. 3, 8, 1:

    scis me ante orationes aut aliquid id genus solitum scribere,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    vitanda sunt illa, quae propinqua videntur: quod genus, fidentiae contrarium est diffidentia, etc.,

    for example, id. Inv. 2, 54, 165; so ib. 2, 52, 157; 2, 54, 162; 2, 57, 172; Lucr. 4, 271; 6, 1058:

    lege jus est id quod populi jussu sanctum est, quod genus: ut in jus eas cum voceris,

    Auct. Her. 2, 13, 19; cf.

    ib. sqq.— In gen.: i. q. res or aliquid: ut in omni genere hujus populi (Graeci) consuetudinem videretur imitatus,

    in all respects, in everything, Cic. Rep. 2, 20; cf.:

    innumerabiles res sunt, in quibus te quotidie in omni genere desiderem,

    id. Q. Fr. 2, 2 fin.:

    incredibile est, quam me in omni genere delectarit,

    id. Att. 16, 5, 2:

    medici assiduitas et tota domus in omni genere diligens,

    id. ib. 12, 33, 2;

    7, 1, 2: qui in aliquo genere aut inconcinnus aut multus est, is ineptus dicitur,

    in any respect whatever, id. de Or. 2, 4, 17:

    qua de re et de hoc genere toto pauca cognosce,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4.—Adverb.: in genus, in general, generally:

    sermones in genus communes,

    Gell. 4, 1 fin.
    2.
    In partic.
    a.
    In philos. lang., opp. partes, and comprising them within itself, a general term, logical genus:

    genus est id, quod sui similes communione quadam, specie autem differentes, duas aut plures complectitur partes,

    Cic. de Or. 1, 42, 189; cf.: genus est, quod plures partes amplectitur, ut animal;

    pars est, quae subest generi, ut equus. Sed saepe eadem res alii genus, alii pars est: nam homo animalis pars est, Thebani aut Trojani genus,

    id. de Inv. 1, 22, 32: genus est, quod partes aliquas amplectitur, ut cupiditas;

    pars est, quae subest generi, ut cupiditati amor, avaritia,

    id. ib. 1, 28, 42; cf.

    also: genus est notio ad plures differentias pertinens,

    id. Top. 7, 31:

    nec vero sine philosophorum disciplina genus et speciem cujusque rei cernere neque eam definiendo explicare nec tribuere in partes possumus, etc.,

    id. Or. 4, 16; cf. ib. 33, 117:

    formae dicendi specie dispares, genere laudabiles,

    id. de Or. 3, 9, 34:

    perturbationes sunt genere quatuor, partibus plures,

    id. Tusc. 3, 11, 24; cf. ib. 5, 25, 71:

    et conjuncta quaeremus, et genera et partes generibus subjectas, et similitudines, etc.,

    id. de Or. 2, 39, 166;

    opp. species and pars,

    Varr. R. R. 3, 3, 3.—
    b.
    In gram., gender: transversi sunt (ordines) qui ab recto casu obliqui declinantur, ut albus, albi, albo;

    directi sunt, qui ab recto casu in rectos declinantur, ut albus, alba, album. Transversorum ordinum partes appellantur casus, directorum genera: utrisque inter se implicatis forma,

    Varr. L. L. 10, § 22 Müll.:

    quod ad verborum temporalium rationem attinet, cum partes sint quatuor: temporum, personarum, generum, divisionum, etc.,

    ib. 9, § 95:

    in nominibus tria genera,

    Quint. 1, 4, 23:

    barbarismum fieri per numeros aut genera,

    id. 1, 5, [p. 811] 16;

    9, 3, 6: in verbis quoque quis est adeo imperitus, ut ignoret genera et qualitates, etc.,

    id. 1, 4, 27.
    2.
    gĕnus, ūs, v. genu.

    Lewis & Short latin dictionary > genus

  • 3 Achaia

    Ăchāia or (in poets) Ăchāĭa (quadrisyl.), ae, f. [Achaia].
    I.
    The province of Achaia, in the northern part of the Peloponnesus, on the Gulf of Corinth, earlier called Aegialea (maritime country), Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 5, 6.—Hence,
    B.
    In gen. (cf. the Homeric Achaioi), for Greece, opposite to Troja:

    et quot Troja tulit, vetus et quot Achaia formas,

    Prop. 2, 21, 53; cf. Ov. M. 8, 268; id. Her. 17, 209 al.—
    II.
    After the destruction of Corinth by Mummius, B. C. 146, Greece proper became a Rom. prov. under the name of Achaia. — Hence, Ăchāĭăs, ădis, adj., An Achaean or Greek woman, Ov. H. 3, 71.— Ăchāĭ-cus, a, um, adj., Achaean, Grecian.
    I.
    Poet., opp. to Trojan:

    manus,

    Verg. A. 5, 623:

    ignis,

    Hor. C. 1, 15, 35.—
    II.
    Belonging to the Roman province Achaia:

    homines,

    Cic. Att. 1, 13, 1:

    negotium,

    id. Fam. 4, 4, 2:

    concilium,

    Liv. 43, 17, 4.—Hence L. Mummius obtained, for the destruction of Corinth and the complete subjugation of Greece, the honorary title of Achaïcus. Vell. 1, 13, 2; Plin. 35, 4, 8, § 24;

    and so as surname of one of his descendants: Mummia Achaica,

    Suet. Galb. 3.— Ăchāĭs, ĭdis, adj., f.
    I.
    Achaean, Grecian:

    urbes,

    Ov. M. 5, 306.—
    II.
    Subst., = Achaia, Achaia, Greece, Ov. M. 5, 577; 7, 504.— Ăchāĭus, a, um, adj.: Achaean, Grecian ( poet. for Achaïcus and Achaeus):

    castra,

    Verg. A. 2, 462; so Sil. 14, 5; 15, 306.

    Lewis & Short latin dictionary > Achaia

  • 4 Achaias

    Ăchāia or (in poets) Ăchāĭa (quadrisyl.), ae, f. [Achaia].
    I.
    The province of Achaia, in the northern part of the Peloponnesus, on the Gulf of Corinth, earlier called Aegialea (maritime country), Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 5, 6.—Hence,
    B.
    In gen. (cf. the Homeric Achaioi), for Greece, opposite to Troja:

    et quot Troja tulit, vetus et quot Achaia formas,

    Prop. 2, 21, 53; cf. Ov. M. 8, 268; id. Her. 17, 209 al.—
    II.
    After the destruction of Corinth by Mummius, B. C. 146, Greece proper became a Rom. prov. under the name of Achaia. — Hence, Ăchāĭăs, ădis, adj., An Achaean or Greek woman, Ov. H. 3, 71.— Ăchāĭ-cus, a, um, adj., Achaean, Grecian.
    I.
    Poet., opp. to Trojan:

    manus,

    Verg. A. 5, 623:

    ignis,

    Hor. C. 1, 15, 35.—
    II.
    Belonging to the Roman province Achaia:

    homines,

    Cic. Att. 1, 13, 1:

    negotium,

    id. Fam. 4, 4, 2:

    concilium,

    Liv. 43, 17, 4.—Hence L. Mummius obtained, for the destruction of Corinth and the complete subjugation of Greece, the honorary title of Achaïcus. Vell. 1, 13, 2; Plin. 35, 4, 8, § 24;

    and so as surname of one of his descendants: Mummia Achaica,

    Suet. Galb. 3.— Ăchāĭs, ĭdis, adj., f.
    I.
    Achaean, Grecian:

    urbes,

    Ov. M. 5, 306.—
    II.
    Subst., = Achaia, Achaia, Greece, Ov. M. 5, 577; 7, 504.— Ăchāĭus, a, um, adj.: Achaean, Grecian ( poet. for Achaïcus and Achaeus):

    castra,

    Verg. A. 2, 462; so Sil. 14, 5; 15, 306.

    Lewis & Short latin dictionary > Achaias

  • 5 Achaicus

    Ăchāia or (in poets) Ăchāĭa (quadrisyl.), ae, f. [Achaia].
    I.
    The province of Achaia, in the northern part of the Peloponnesus, on the Gulf of Corinth, earlier called Aegialea (maritime country), Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 5, 6.—Hence,
    B.
    In gen. (cf. the Homeric Achaioi), for Greece, opposite to Troja:

    et quot Troja tulit, vetus et quot Achaia formas,

    Prop. 2, 21, 53; cf. Ov. M. 8, 268; id. Her. 17, 209 al.—
    II.
    After the destruction of Corinth by Mummius, B. C. 146, Greece proper became a Rom. prov. under the name of Achaia. — Hence, Ăchāĭăs, ădis, adj., An Achaean or Greek woman, Ov. H. 3, 71.— Ăchāĭ-cus, a, um, adj., Achaean, Grecian.
    I.
    Poet., opp. to Trojan:

    manus,

    Verg. A. 5, 623:

    ignis,

    Hor. C. 1, 15, 35.—
    II.
    Belonging to the Roman province Achaia:

    homines,

    Cic. Att. 1, 13, 1:

    negotium,

    id. Fam. 4, 4, 2:

    concilium,

    Liv. 43, 17, 4.—Hence L. Mummius obtained, for the destruction of Corinth and the complete subjugation of Greece, the honorary title of Achaïcus. Vell. 1, 13, 2; Plin. 35, 4, 8, § 24;

    and so as surname of one of his descendants: Mummia Achaica,

    Suet. Galb. 3.— Ăchāĭs, ĭdis, adj., f.
    I.
    Achaean, Grecian:

    urbes,

    Ov. M. 5, 306.—
    II.
    Subst., = Achaia, Achaia, Greece, Ov. M. 5, 577; 7, 504.— Ăchāĭus, a, um, adj.: Achaean, Grecian ( poet. for Achaïcus and Achaeus):

    castra,

    Verg. A. 2, 462; so Sil. 14, 5; 15, 306.

    Lewis & Short latin dictionary > Achaicus

  • 6 Achais

    Ăchāia or (in poets) Ăchāĭa (quadrisyl.), ae, f. [Achaia].
    I.
    The province of Achaia, in the northern part of the Peloponnesus, on the Gulf of Corinth, earlier called Aegialea (maritime country), Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 5, 6.—Hence,
    B.
    In gen. (cf. the Homeric Achaioi), for Greece, opposite to Troja:

    et quot Troja tulit, vetus et quot Achaia formas,

    Prop. 2, 21, 53; cf. Ov. M. 8, 268; id. Her. 17, 209 al.—
    II.
    After the destruction of Corinth by Mummius, B. C. 146, Greece proper became a Rom. prov. under the name of Achaia. — Hence, Ăchāĭăs, ădis, adj., An Achaean or Greek woman, Ov. H. 3, 71.— Ăchāĭ-cus, a, um, adj., Achaean, Grecian.
    I.
    Poet., opp. to Trojan:

    manus,

    Verg. A. 5, 623:

    ignis,

    Hor. C. 1, 15, 35.—
    II.
    Belonging to the Roman province Achaia:

    homines,

    Cic. Att. 1, 13, 1:

    negotium,

    id. Fam. 4, 4, 2:

    concilium,

    Liv. 43, 17, 4.—Hence L. Mummius obtained, for the destruction of Corinth and the complete subjugation of Greece, the honorary title of Achaïcus. Vell. 1, 13, 2; Plin. 35, 4, 8, § 24;

    and so as surname of one of his descendants: Mummia Achaica,

    Suet. Galb. 3.— Ăchāĭs, ĭdis, adj., f.
    I.
    Achaean, Grecian:

    urbes,

    Ov. M. 5, 306.—
    II.
    Subst., = Achaia, Achaia, Greece, Ov. M. 5, 577; 7, 504.— Ăchāĭus, a, um, adj.: Achaean, Grecian ( poet. for Achaïcus and Achaeus):

    castra,

    Verg. A. 2, 462; so Sil. 14, 5; 15, 306.

    Lewis & Short latin dictionary > Achais

  • 7 Achaius

    Ăchāia or (in poets) Ăchāĭa (quadrisyl.), ae, f. [Achaia].
    I.
    The province of Achaia, in the northern part of the Peloponnesus, on the Gulf of Corinth, earlier called Aegialea (maritime country), Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 5, 6.—Hence,
    B.
    In gen. (cf. the Homeric Achaioi), for Greece, opposite to Troja:

    et quot Troja tulit, vetus et quot Achaia formas,

    Prop. 2, 21, 53; cf. Ov. M. 8, 268; id. Her. 17, 209 al.—
    II.
    After the destruction of Corinth by Mummius, B. C. 146, Greece proper became a Rom. prov. under the name of Achaia. — Hence, Ăchāĭăs, ădis, adj., An Achaean or Greek woman, Ov. H. 3, 71.— Ăchāĭ-cus, a, um, adj., Achaean, Grecian.
    I.
    Poet., opp. to Trojan:

    manus,

    Verg. A. 5, 623:

    ignis,

    Hor. C. 1, 15, 35.—
    II.
    Belonging to the Roman province Achaia:

    homines,

    Cic. Att. 1, 13, 1:

    negotium,

    id. Fam. 4, 4, 2:

    concilium,

    Liv. 43, 17, 4.—Hence L. Mummius obtained, for the destruction of Corinth and the complete subjugation of Greece, the honorary title of Achaïcus. Vell. 1, 13, 2; Plin. 35, 4, 8, § 24;

    and so as surname of one of his descendants: Mummia Achaica,

    Suet. Galb. 3.— Ăchāĭs, ĭdis, adj., f.
    I.
    Achaean, Grecian:

    urbes,

    Ov. M. 5, 306.—
    II.
    Subst., = Achaia, Achaia, Greece, Ov. M. 5, 577; 7, 504.— Ăchāĭus, a, um, adj.: Achaean, Grecian ( poet. for Achaïcus and Achaeus):

    castra,

    Verg. A. 2, 462; so Sil. 14, 5; 15, 306.

    Lewis & Short latin dictionary > Achaius

  • 8 Tarquinienses

    Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,
    A.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,
    2.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:

    nomen,

    Liv. 1, 47:

    factio,

    id. 2, 18.—
    B.
    Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:

    in Tarquiniensi,

    in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:

    lacus,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    fundus,

    Val. Max. 5, 3, 3:

    serva,

    Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Tarquinienses

  • 9 Tarquiniensis

    Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,
    A.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,
    2.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:

    nomen,

    Liv. 1, 47:

    factio,

    id. 2, 18.—
    B.
    Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:

    in Tarquiniensi,

    in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:

    lacus,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    fundus,

    Val. Max. 5, 3, 3:

    serva,

    Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Tarquiniensis

  • 10 Tarquinii

    Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,
    A.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,
    2.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:

    nomen,

    Liv. 1, 47:

    factio,

    id. 2, 18.—
    B.
    Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:

    in Tarquiniensi,

    in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:

    lacus,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    fundus,

    Val. Max. 5, 3, 3:

    serva,

    Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Tarquinii

  • 11 Tarquinius

    Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,
    A.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,
    2.
    Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:

    nomen,

    Liv. 1, 47:

    factio,

    id. 2, 18.—
    B.
    Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:

    in Tarquiniensi,

    in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:

    lacus,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    fundus,

    Val. Max. 5, 3, 3:

    serva,

    Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Tarquinius

  • 12 Poplicola

    Poplĭcŭla ( Poplĭcŏla) or Publĭ-cŏla (the very ancient inscr. in Orell. 547 has POPLICVLA, the palimpsest of Cic. Rep. 2, 31, 53; 55, twice Publicola), ae, m. [1. populus-colo] (a favorer or friend of the people), a surname of P. Valerius, and of his descendants, Inscr. Orell. 547:

    inde cognomen factum Publicolae est,

    Liv. 2, 8:

    Poplicola, ingentis Volesi Spartana propago,

    Sil. 2, 8; Inscr. Grut. 480, 5:

    Poplicola atque Corvinus,

    Hor. S. 1, 10, 28.— Poet., in plur., as an appellative, Sid. Carm. 23, 80.

    Lewis & Short latin dictionary > Poplicola

  • 13 Poplicula

    Poplĭcŭla ( Poplĭcŏla) or Publĭ-cŏla (the very ancient inscr. in Orell. 547 has POPLICVLA, the palimpsest of Cic. Rep. 2, 31, 53; 55, twice Publicola), ae, m. [1. populus-colo] (a favorer or friend of the people), a surname of P. Valerius, and of his descendants, Inscr. Orell. 547:

    inde cognomen factum Publicolae est,

    Liv. 2, 8:

    Poplicola, ingentis Volesi Spartana propago,

    Sil. 2, 8; Inscr. Grut. 480, 5:

    Poplicola atque Corvinus,

    Hor. S. 1, 10, 28.— Poet., in plur., as an appellative, Sid. Carm. 23, 80.

    Lewis & Short latin dictionary > Poplicula

  • 14 parvissime

    parvus, a, um, adj. (usual, irreg. comp. and sup.: mĭnor, mĭnĭmus.— Comp.:

    volantum parviores,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 26.— Sup.: rictus parvissimus, Varr. ap. Non. 456, 10:

    parvissima corpora,

    Lucr. 1, 615; 621; 3, 199: minerrimus pro minimo dixerunt, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.:

    minimissimus,

    Arn. 5, n. 8) [kindr. with paucus and Gr. pauros; cf., also, parum, parcus], little, small, petty, puny, inconsiderable (cf.: exiguus, minutus, brevis; in class. prose parvus is not used, like brevis, of stature, v. Auct. Her. 4, 33, 45).
    I.
    Posit.:

    in parvis aut mediocribus rebus,

    Cic. de Or. 2, 20, 84:

    quam parva sit terra, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 26; cf. id. ib. 6, 16, 16:

    commoda parva ac mediocria,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    in parvum quendam et angustum locum concludi,

    id. Leg. 1, 5, 17:

    beneficium non parvum,

    id. Caecin. 10, 26:

    parvi pisciculi,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    haec parva et infirma sunt,

    id. Clu. 34, 94:

    si parva licet componere magnis,

    Verg. G. 4, 176:

    merces,

    Hor. S. 1, 6, 86:

    sucus,

    Plin. 21, 31, 105, § 178 et saep.:

    liberi,

    Cic. Rep. 2, 21, 37;

    so of children: salutaria appetant parvi,

    the little ones, id. Fin. 3, 5, 16:

    parva soror,

    Ter. Eun. 3, 3, 15; cf.:

    memini quae plagosum mihi parvo Orbilium dictare,

    Hor. Ep. 2, 1, 70:

    operosa parvus Carmina fingo,

    a little man, id. C. 4, 2, 31; Suet. Aug. 48:

    a parvis didicimus: si in jus vocat, etc.,

    when little, in childhood, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    puer in domo a parvo eductus,

    from infancy, Liv. 1, 39 fin. —Of time, little, short, brief:

    parvae consuetudinis Causa,

    slight, short, Ter. And. 1, 1, 83; cf.:

    in parvo tempore,

    Lucr. 5, 106:

    nox,

    Luc. 4, 476:

    vita,

    id. 6, 806:

    parvam fidem habere alicui,

    Ter. Eun. 1, 2, 117:

    hic onus horret, Ut parvis animis et parvo corpore majus,

    Hor. Ep. 1, 17, 39:

    homo parvo ingenio,

    Plin. Ep. 6, 29:

    parvum carmen,

    Hor. Ep. 2, 1, 257:

    hoc opus, hoc studium parvi properemus et ampli,

    both small and great, id. ib. 1, 3, 28.—With ref. to value or consequence, little, small, low, mean, etc.:

    meam erus esse operam deputat parvi pretii,

    Ter. Hec. 5, 3, 1:

    nil parvom aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17:

    et magnis parva mineris Falce recisurum simili te,

    id. S. 1, 3, 122:

    pretio parvo vendere,

    Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    of little value, id. Off. 1, 22, 76:

    parvi refert abs te jus dici diligenter, nisi, etc.,

    it matters little, id. Q. Fr. 1, 1, 7, § 20.—Hence, parvi facere, aestimare, ducere, pendere, etc., to esteem lightly, care little for:

    parvi ego illos facio,

    Plaut. Mil. 4, 8, 41:

    parvi aestimo, si ego hic peribo,

    id. Capt. 3, 5, 24:

    quia parvi id duceret,

    Cic. Fin. 2, 8, 24: nequam hominis ego parvi pendo gratiam, Plaut. Bacch. 3, 6, 29.—So, in abl.:

    signa abs te diligenter parvoque curata sunt,

    Cic. Att. 1, 3, 2; so,

    quanti emptus? parvo,

    Hor. S. 2, 3, 156:

    parvo stat magna potentia nobis,

    Ov. M. 14, 493:

    parvo contentus esse possum,

    with little, Cic. Att. 12, 19, 1; cf.:

    vivitur parvo bene,

    Hor. C. 2, 16, 13:

    possim contentus vivere parvo,

    Tib. 1, 1, 25:

    agricolae prisci, fortes parvoque beati,

    Hor. Ep. 2, 1, 139:

    necessarium est parvo assuescere,

    Sen. Ep. 123, 3: parvo, as an abl. of measure, with comp. (rarely;

    perh. not ante-Aug.): ita ut parvo admodum plures caperentur,

    a very little more, Liv. 10, 45, 11:

    parvo brevius,

    Plin. 2, 67, 67, § 168:

    haud parvo junior,

    Gell. 13, 2, 2.—So in designating time:

    parvo post,

    Plin. 16, 25, 42, § 103:

    parvo post tempore,

    Vulg. 2 Macc. 11, 1.—Of stature (late Lat. for brevis):

    Zacchaeus staturā parvus erat,

    Aug. Serm. 113, 3; id. in Psa. 143, 1.
    II.
    Comp.: mĭnor, us [cf. Gr. minus, minuthô], less, lesser, smaller, inferior:

    quod in re majore valet, valeat in minore,

    Cic. Top. 4, 23:

    si ea pecunia non minor esset facta,

    id. Leg. 2, 20, 51:

    Hibernia dimidio minor quam Britannia,

    Caes. B. G. 5, 13:

    minus praedae quam speraverant fuit,

    a smaller quantity, less, Liv. 4, 51:

    sociis dimidio minus quam civibus datum,

    id. 41, 13 fin.:

    calceus... si minor (pede), uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    neve minor, neu sit quinto productior actu Fabula,

    less than five acts, id. A. P. 189:

    genibus minor,

    i. e. down upon his knees, on his bended knees, id. Ep. 1, 12, 28; cf.:

    minor in certamine longo,

    worsted, id. ib. 1, 10, 35:

    numero plures, virtute et honore minores,

    inferior, id. ib. 2, 1, 183.— Absol.: minor, inferior in rank:

    praevalidi ad injurias minorum elati,

    Tac. A. 15, 20; Ov. P. 4, 7, 49; cf.:

    sapiens uno minor est Jove,

    Hor. Ep. 1, 1, 106:

    minor capitis, i. e. capiti deminutus,

    Hor. C. 3, 5, 42: et sunt notitiā multa minora tuā, too trivial, = leviora, Ov. Tr. 2, 214:

    dies sermone minor fuit,

    too short for, id. P. 2, 10, 37:

    infans Et minor igne rogi,

    too young for, Juv. 15, 140.—With abl. of measure, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    ut uno minus teste haberet?

    id. ib. 2, 1, 57, §

    149: bis sex Herculeis ceciderunt, me minus uno, Viribus,

    i. e. eleven, Ov. M. 12, 554.—Of age:

    qui minor est natu,

    younger, Cic. Lael. 9, 32:

    aliquot annis minor natu,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    aetate minor,

    Ov. M. 7, 499:

    minor uno mense,

    Hor. Ep. 2, 1, 40:

    filia minor Ptolemaei regis,

    the younger daughter, Caes. B. C. 3, 112:

    minor viginti annis,

    less than twenty years old, under twenty years of age, Dig. 30, 99, 1.— With gen.:

    minor quam viginti quinque annorum natu, Praetor,

    Dig. 4, 4, 1; id. ib. 50, 2, 6:

    si pupilla minor quam viripotens nupserit,

    id. ib. 36, 2, 30.—So, absol.: minor, a person under age (under five-and-twenty), a minor:

    De minoribus,

    Dig. 4, tit. 4:

    si minor negotiis majoris intervenerit,

    ib. 4, 4, 24:

    si minor praetor vel consul jus dixerit, valebit,

    ib. 42, 1, 57.— Poet., children, Sil. 2, 491.—Also, descendants, posterity, = posteri:

    nunc fama, minores Italiam dixisse ducis de nomine gentem,

    Verg. A. 1, 532; so id. ib. 733; Prop. 2, 15, 47; Sil. 16, 44:

    minorum gentium, v. gens.—In specifications of value: vendo meum non pluris quam ceteri, fortasse etiam minoris,

    cheaper, Cic. Off. 3, 12, 51:

    minoris pallium addicere placuit,

    Petr. 14: omnia minoris aestimare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    (fidem suam) non minoris quam publicam ducebat,

    Sall. J. 32, 5.—
    (β).
    Poet., with acc. respect.:

    frontemque minor truncam amnis Acarnan,

    Sil. 3, 42; Val. Fl. 1, 582.—
    (γ).
    Poet., with inf.:

    tanto certare minor,

    Hor. S. 2, 3, 313:

    heu Fatis Superi certare minores!

    Sil. 5, 76.
    III.
    Sup.: mĭnĭmus, a, um (whence a new sup.:

    minimissimus digitorum,

    Arn. 5, 160; 166; cf., in the Gr., elachistotatos, from elachistos), very small, very little; least, smallest, etc.:

    cum sit nihil omnino in rerum naturā minimum, quod dividi nequeat,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    minimae tenuissimaeque res,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    minima pars temporis,

    Caes. B. C. 1, 70:

    quā minima altitudo fluminis erat,

    id. B. G. 1, 8:

    in maximā fortunā minima licentia est,

    Sall. C. 51, 13:

    vitia,

    Hor. S. 1, 3, 69:

    minimus digitulus,

    the little finger, Plaut. Rud. 3, 4, 15; so,

    minimus digitus,

    Plin. 11, 45, 103, § 251.—Of age: minimus natu horum omnium, the youngest, Cic. de Or. 2, 14, 58:

    ex his omnibus natu minimus,

    id. Clu. 38, 107:

    Hiempsal, qui minimus ex illis erat,

    Sall. J. 11, 3:

    minimus filius,

    Just. 42, 5, 6.—In specifications of value:

    deos minimi facit,

    Plaut. Ps. 1, 3, 35: Pe. Quanti emi potest minimo? Ep. Ad quadraginta fortasse eam posse emi minimo minis, id. Ep. 2, 2, 110: Crispinus minimo me provocat, for a trifle (in a wager), Hor. S. 1, 4, 14 (minimo provocare dicuntur hi qui in responsione plus ipsi promittunt quam exigunt ab adversario, Schol.).—Prov.:

    minima de malis,

    of evils choose the least, Cic. Off. 3, 29, 105.—

    With a negation emphatically: non minimo discrimine, i. e. maximo,

    Suet. Aug. 25:

    res non minimi periculi,

    id. ib. 67:

    ut nihil, ne pro minimis quidem, debeant,

    Liv. 6, 41. —With gen.:

    minimum firmitatis minimumque virium,

    Cic. Lael. 13, 46:

    minimum pedibus itineris confectum,

    Liv. 44, 5:

    unde minimum periculi erat,

    id. 27, 15.— As adv. absol.:

    praemia apud me minimum valent,

    very little, Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. Quint. 5, 10, 56:

    minimum distantia miror,

    Hor. Ep. 2, 1, 72:

    dormiebat minimum,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    medica secatur sexies per annos: cum minimum, quater,

    at least, Plin. 18, 16, 43, § 146:

    quam minimum credula postero (diei),

    as little as possible, Hor. C. 1, 11, 8:

    ita fiunt omnes partes minimum octoginta et una,

    at least, Varr. R. R. 2, 1, 12:

    quae (comprehensio) ex tribus minimum partibus constat,

    Quint. 5, 10, 5:

    in quo non minimum Aetolorum operā regii fugati atque in castra compulsi sunt,

    chiefly, particularly, Liv. 33, 6, 6:

    eae omnia novella sata corrumpunt, non minimum vites,

    Varr. R. R. 1, 2, 18.—Hence, adv.
    A.
    Posit.: parvē, a little, slightly (very rare), Vitr. 9, 6.—
    B.
    Comp.: mĭnus, less:

    aut ne quid faciam plus, quod post me minus fecisse satius sit,

    too little... too much, Ter. Hec. 5, 1, 4:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21 (v. plus, under multus):

    cum habeas plus, Pauperiem metuas minus,

    Hor. S. 1, 1, 93:

    ne mea oratio, si minus de aliquo dixero, ingrata: si satis de omnibus, infinita esse videatur,

    Cic. Sest. 50, 108:

    metus ipsi per se minus valerent, nisi, etc.,

    id. Div. 2, 72, 150:

    minus multi,

    not so many, Plaut. Mil. 3, 1, 138:

    minus multum et minus bonum vinum,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

    less good, not so good, Sall. C. 2, 6:

    quia Libyes quam Gaetuli minus bellicosi,

    Sall. J. 18, 12:

    minus diu vivunt,

    Plin. 14, 22, 28, § 141.—Rarely with comp.:

    minus admirabilior,

    Flor. 4, 2, 46 Duker: quare milites Metelli sauciabantur multo minus, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; cf. Ov. M. 12, 554:

    civilem admodum inter initia ac paulo minus quam privatum egit,

    little less so than, nearly as much so as, Suet. Tib. 26:

    dimidio minus,

    Varr. R. R. 1, 22, 3.—With quam:

    nec illa minus aut plus quam tu sapiat,

    Plaut. As. 4, 1, 28:

    minus quam aequom erat feci,

    id. Aul. 3, 2, 10:

    respondebo tibi minus fortasse vehementer, quam abs te sum provocatus,

    Cic. Planc. 30, 72.—With atque:

    qui peccas minus atque ego?

    Hor. S. 2, 7, 96.—And elliptically, without a particle of comparison:

    minus quindecim dies sunt, quod, etc.,

    less than fifteen days, not yet fifteen days, Plaut. Trin. 2, 4, 1:

    madefactum iri minus XXX. diebus Graeciam sanguine,

    Cic. Div. 1, 32, 68:

    minus quinquennium est, quod prodiere,

    Plin. 15, 25, 30, § 104:

    cecidere duo milia haud minus peditum,

    Liv. 42, 6:

    cum centum et quinquaginta non minus adessent,

    id. 42, 28; Varr. R. R. 2, 2 fin.:

    ut ex suā cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    ut antequam baccae legantur, ne minus triduum serenum fuerit,

    Col. 12, 38, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Non (haud) minus quam (atque), not less than, no less than, quite as:

    exanimatus evolat ex senatu, non minus perturbato animo atque vultu, quam si, etc.,

    Cic. Sest. 12, 28:

    existumans non minus me tibi quam liberos carum fore,

    Sall. J. 10, 1:

    non minus nobis jucundi atque illustres sunt ii dies, quibus conservamur quam illi quibus nascimur,

    Cic. Cat. 3, 1, 2; Quint. 2, 4, 8; 3, 7, 20:

    laudibus haud minus quam praemio gaudent militum animi,

    Liv. 2, 60:

    haud minus ac jussi faciunt,

    Verg. A. 3, 561.—
    b.
    Non (neque) minus, equally, and as well, also: haec res [p. 1311] non minus me male habet quam te, Ter. Hec. 4, 2, 30: quae hominibus non minus quam liberi cara esse debent, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; Ov. H. 19, 86:

    neque minus assiduis fessa choreis,

    also, Prop. 1, 3, 3.—
    c.
    Nihil minus, in replies, as a strong negation, by no means, Ter. Eun. 3, 1, 45: Py. At tu apud nos hic mane, Dum redeat ipsa. Ch. Nihil minus, id. ib. 3, 3, 29:

    nihil profecto minus,

    Cic. Off. 3, 20, 81; cf.: quid? a Tranione servo? Si. Multo id minus, Plaut. Most. 4, 3, 20.—
    d.
    Minus minusque, minus et (ac) minus, less and less: mihi jam minus minusque obtemperat. Ter. Heaut. 3, 3, 33:

    jam minus atque minus successu laetus equorum,

    Verg. A. 12, 616; Hor. C. 1, 25, 6:

    minus et minus,

    Ov. P. 2, 8, 73; id. H. 2, 129:

    minus ac minus,

    Plin. 11, 10, 10, § 26.—
    3.
    Transf., in a softened negation, not at all, by no means, not:

    quod intellexi minus,

    Ter. Eun. 4, 5, 11:

    nonnumquam ea quae praedicta sunt, minus eveniunt,

    Cic. Div. 1, 14, 24.—Esp.:

    si minus: monebo, si quem meministi minus,

    Plaut. Cas. 5, 4, 19:

    Syracusis, si minus supplicio affici, at custodiri oportebat,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69:

    quod si assecutus sum, gaudeo: sin minus, hoc me tamen consolor quod, etc.,

    id. Fam. 7, 1, 6 et saep.; so,

    minus formido ne exedat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 45. —
    b.
    Quo minus, also written as one word, quominus, that not, from, after verbs of hindering, preventing, as impedio, recuso, deterreo, etc., Ter. And. 1, 2, 26:

    si te infirmitas valetudinis tenuit, quo minus ad ludos venires,

    Cic. Fam. 7, 1, 1; 7, 1, 6:

    hiemem credo prohibuisse, quo minus de te certum haberemus, quid ageres,

    id. Fam. 12, 5, 1:

    deterrere aliquem, quo minus, etc.,

    id. Tusc. 1, 38, 91:

    stetisse per Trebonium, quo minus oppido potirentur, videbatur,

    Caes. B. C. 2, 13 fin.; Quint. 12, 1, 16;

    v. also quo. —Ante-class. also in the reverse order, minus quo: ne vereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8.—
    C.
    Sup., in two forms, parvissime (post-class.), and minime (class.), least, very little.
    1.
    par-vissĭmē:

    memorare aliquid,

    very briefly, with very few words, Cael. Aur. Acut. 2, 38. —
    2.
    mĭnĭmē, least of all, in the smallest degree, least, very little:

    cum minime vellem, minimeque opus fuit,

    Ter. Eun. 2, 3, 42:

    cum minime videbamur, tum maxime philosophabamur,

    Cic. N. D. 1, 3, 6; id. Or. 66, 222:

    mihi placebat Pomponius maxime, vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207:

    quod in miserrimis rebus minime miserum putabis, id facies,

    id. Fam. 14, 13:

    quod minime ad eos mercatores saepe commeant,

    very rarely, Caes. B. G. 1, 1, 3; Cic. de Or. 2, 79, 322.—Strengthened by quam:

    si non decore, at quam minime dedecore facere possimus,

    as little as possible, Cic. Off. 1, 31, 114; by omnium and gentium:

    ad te minime omnium pertinebat,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    minime gentium,

    Plaut. Poen. 3, 3, 77:

    heus, inquit, puer, arcesse Pamphilam,... illa exclamat, Minime gentium,

    not for any thing in the world, Ter. Eun. 4, 1, 11; id. Ad. 3, 2, 44.—
    B.
    In partic.
    a.
    For minimum, saltem, at least:

    is morbus erit longissimus minimeque annuus,

    Cels. 2, 8 fin. Targ.:

    pedes decem vel minime novem,

    Col. 1, 6, 6:

    sed id minime bis anno arari debet,

    id. 5, 9, 12; id. Arb. 16, 3.—
    b.
    In replies, as an emphatic negative, by no means, not at all, not in the least, Plaut. Curc. 1, 3, 50: Ba. Sed cessas? Pa. Minime equidem:

    nam hodie, etc.,

    Ter. Hec. 5, 3, 16: M. An tu haec non credis? A. Minime vero, Cic. Tusc. 1, 6, 10: num igitur peccamus? Minime vos quidem. id. Att. 8, 9, 2:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; so in discourse: minime multi (= quam paucissimi). Ter. Eun. prol. 2: minume irasci decet. Plaut. Stich. 1, 1, 27; Sall. C. 51, 13.—Strengthened by gentium (cf.supra): Nau. Meriton' hoc meo videtur factum? De. Minime gentium, Ter. Phorm. 5, 8, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > parvissime

  • 15 parvus

    parvus, a, um, adj. (usual, irreg. comp. and sup.: mĭnor, mĭnĭmus.— Comp.:

    volantum parviores,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 26.— Sup.: rictus parvissimus, Varr. ap. Non. 456, 10:

    parvissima corpora,

    Lucr. 1, 615; 621; 3, 199: minerrimus pro minimo dixerunt, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.:

    minimissimus,

    Arn. 5, n. 8) [kindr. with paucus and Gr. pauros; cf., also, parum, parcus], little, small, petty, puny, inconsiderable (cf.: exiguus, minutus, brevis; in class. prose parvus is not used, like brevis, of stature, v. Auct. Her. 4, 33, 45).
    I.
    Posit.:

    in parvis aut mediocribus rebus,

    Cic. de Or. 2, 20, 84:

    quam parva sit terra, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 26; cf. id. ib. 6, 16, 16:

    commoda parva ac mediocria,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    in parvum quendam et angustum locum concludi,

    id. Leg. 1, 5, 17:

    beneficium non parvum,

    id. Caecin. 10, 26:

    parvi pisciculi,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    haec parva et infirma sunt,

    id. Clu. 34, 94:

    si parva licet componere magnis,

    Verg. G. 4, 176:

    merces,

    Hor. S. 1, 6, 86:

    sucus,

    Plin. 21, 31, 105, § 178 et saep.:

    liberi,

    Cic. Rep. 2, 21, 37;

    so of children: salutaria appetant parvi,

    the little ones, id. Fin. 3, 5, 16:

    parva soror,

    Ter. Eun. 3, 3, 15; cf.:

    memini quae plagosum mihi parvo Orbilium dictare,

    Hor. Ep. 2, 1, 70:

    operosa parvus Carmina fingo,

    a little man, id. C. 4, 2, 31; Suet. Aug. 48:

    a parvis didicimus: si in jus vocat, etc.,

    when little, in childhood, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    puer in domo a parvo eductus,

    from infancy, Liv. 1, 39 fin. —Of time, little, short, brief:

    parvae consuetudinis Causa,

    slight, short, Ter. And. 1, 1, 83; cf.:

    in parvo tempore,

    Lucr. 5, 106:

    nox,

    Luc. 4, 476:

    vita,

    id. 6, 806:

    parvam fidem habere alicui,

    Ter. Eun. 1, 2, 117:

    hic onus horret, Ut parvis animis et parvo corpore majus,

    Hor. Ep. 1, 17, 39:

    homo parvo ingenio,

    Plin. Ep. 6, 29:

    parvum carmen,

    Hor. Ep. 2, 1, 257:

    hoc opus, hoc studium parvi properemus et ampli,

    both small and great, id. ib. 1, 3, 28.—With ref. to value or consequence, little, small, low, mean, etc.:

    meam erus esse operam deputat parvi pretii,

    Ter. Hec. 5, 3, 1:

    nil parvom aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17:

    et magnis parva mineris Falce recisurum simili te,

    id. S. 1, 3, 122:

    pretio parvo vendere,

    Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    of little value, id. Off. 1, 22, 76:

    parvi refert abs te jus dici diligenter, nisi, etc.,

    it matters little, id. Q. Fr. 1, 1, 7, § 20.—Hence, parvi facere, aestimare, ducere, pendere, etc., to esteem lightly, care little for:

    parvi ego illos facio,

    Plaut. Mil. 4, 8, 41:

    parvi aestimo, si ego hic peribo,

    id. Capt. 3, 5, 24:

    quia parvi id duceret,

    Cic. Fin. 2, 8, 24: nequam hominis ego parvi pendo gratiam, Plaut. Bacch. 3, 6, 29.—So, in abl.:

    signa abs te diligenter parvoque curata sunt,

    Cic. Att. 1, 3, 2; so,

    quanti emptus? parvo,

    Hor. S. 2, 3, 156:

    parvo stat magna potentia nobis,

    Ov. M. 14, 493:

    parvo contentus esse possum,

    with little, Cic. Att. 12, 19, 1; cf.:

    vivitur parvo bene,

    Hor. C. 2, 16, 13:

    possim contentus vivere parvo,

    Tib. 1, 1, 25:

    agricolae prisci, fortes parvoque beati,

    Hor. Ep. 2, 1, 139:

    necessarium est parvo assuescere,

    Sen. Ep. 123, 3: parvo, as an abl. of measure, with comp. (rarely;

    perh. not ante-Aug.): ita ut parvo admodum plures caperentur,

    a very little more, Liv. 10, 45, 11:

    parvo brevius,

    Plin. 2, 67, 67, § 168:

    haud parvo junior,

    Gell. 13, 2, 2.—So in designating time:

    parvo post,

    Plin. 16, 25, 42, § 103:

    parvo post tempore,

    Vulg. 2 Macc. 11, 1.—Of stature (late Lat. for brevis):

    Zacchaeus staturā parvus erat,

    Aug. Serm. 113, 3; id. in Psa. 143, 1.
    II.
    Comp.: mĭnor, us [cf. Gr. minus, minuthô], less, lesser, smaller, inferior:

    quod in re majore valet, valeat in minore,

    Cic. Top. 4, 23:

    si ea pecunia non minor esset facta,

    id. Leg. 2, 20, 51:

    Hibernia dimidio minor quam Britannia,

    Caes. B. G. 5, 13:

    minus praedae quam speraverant fuit,

    a smaller quantity, less, Liv. 4, 51:

    sociis dimidio minus quam civibus datum,

    id. 41, 13 fin.:

    calceus... si minor (pede), uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    neve minor, neu sit quinto productior actu Fabula,

    less than five acts, id. A. P. 189:

    genibus minor,

    i. e. down upon his knees, on his bended knees, id. Ep. 1, 12, 28; cf.:

    minor in certamine longo,

    worsted, id. ib. 1, 10, 35:

    numero plures, virtute et honore minores,

    inferior, id. ib. 2, 1, 183.— Absol.: minor, inferior in rank:

    praevalidi ad injurias minorum elati,

    Tac. A. 15, 20; Ov. P. 4, 7, 49; cf.:

    sapiens uno minor est Jove,

    Hor. Ep. 1, 1, 106:

    minor capitis, i. e. capiti deminutus,

    Hor. C. 3, 5, 42: et sunt notitiā multa minora tuā, too trivial, = leviora, Ov. Tr. 2, 214:

    dies sermone minor fuit,

    too short for, id. P. 2, 10, 37:

    infans Et minor igne rogi,

    too young for, Juv. 15, 140.—With abl. of measure, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    ut uno minus teste haberet?

    id. ib. 2, 1, 57, §

    149: bis sex Herculeis ceciderunt, me minus uno, Viribus,

    i. e. eleven, Ov. M. 12, 554.—Of age:

    qui minor est natu,

    younger, Cic. Lael. 9, 32:

    aliquot annis minor natu,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    aetate minor,

    Ov. M. 7, 499:

    minor uno mense,

    Hor. Ep. 2, 1, 40:

    filia minor Ptolemaei regis,

    the younger daughter, Caes. B. C. 3, 112:

    minor viginti annis,

    less than twenty years old, under twenty years of age, Dig. 30, 99, 1.— With gen.:

    minor quam viginti quinque annorum natu, Praetor,

    Dig. 4, 4, 1; id. ib. 50, 2, 6:

    si pupilla minor quam viripotens nupserit,

    id. ib. 36, 2, 30.—So, absol.: minor, a person under age (under five-and-twenty), a minor:

    De minoribus,

    Dig. 4, tit. 4:

    si minor negotiis majoris intervenerit,

    ib. 4, 4, 24:

    si minor praetor vel consul jus dixerit, valebit,

    ib. 42, 1, 57.— Poet., children, Sil. 2, 491.—Also, descendants, posterity, = posteri:

    nunc fama, minores Italiam dixisse ducis de nomine gentem,

    Verg. A. 1, 532; so id. ib. 733; Prop. 2, 15, 47; Sil. 16, 44:

    minorum gentium, v. gens.—In specifications of value: vendo meum non pluris quam ceteri, fortasse etiam minoris,

    cheaper, Cic. Off. 3, 12, 51:

    minoris pallium addicere placuit,

    Petr. 14: omnia minoris aestimare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    (fidem suam) non minoris quam publicam ducebat,

    Sall. J. 32, 5.—
    (β).
    Poet., with acc. respect.:

    frontemque minor truncam amnis Acarnan,

    Sil. 3, 42; Val. Fl. 1, 582.—
    (γ).
    Poet., with inf.:

    tanto certare minor,

    Hor. S. 2, 3, 313:

    heu Fatis Superi certare minores!

    Sil. 5, 76.
    III.
    Sup.: mĭnĭmus, a, um (whence a new sup.:

    minimissimus digitorum,

    Arn. 5, 160; 166; cf., in the Gr., elachistotatos, from elachistos), very small, very little; least, smallest, etc.:

    cum sit nihil omnino in rerum naturā minimum, quod dividi nequeat,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    minimae tenuissimaeque res,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    minima pars temporis,

    Caes. B. C. 1, 70:

    quā minima altitudo fluminis erat,

    id. B. G. 1, 8:

    in maximā fortunā minima licentia est,

    Sall. C. 51, 13:

    vitia,

    Hor. S. 1, 3, 69:

    minimus digitulus,

    the little finger, Plaut. Rud. 3, 4, 15; so,

    minimus digitus,

    Plin. 11, 45, 103, § 251.—Of age: minimus natu horum omnium, the youngest, Cic. de Or. 2, 14, 58:

    ex his omnibus natu minimus,

    id. Clu. 38, 107:

    Hiempsal, qui minimus ex illis erat,

    Sall. J. 11, 3:

    minimus filius,

    Just. 42, 5, 6.—In specifications of value:

    deos minimi facit,

    Plaut. Ps. 1, 3, 35: Pe. Quanti emi potest minimo? Ep. Ad quadraginta fortasse eam posse emi minimo minis, id. Ep. 2, 2, 110: Crispinus minimo me provocat, for a trifle (in a wager), Hor. S. 1, 4, 14 (minimo provocare dicuntur hi qui in responsione plus ipsi promittunt quam exigunt ab adversario, Schol.).—Prov.:

    minima de malis,

    of evils choose the least, Cic. Off. 3, 29, 105.—

    With a negation emphatically: non minimo discrimine, i. e. maximo,

    Suet. Aug. 25:

    res non minimi periculi,

    id. ib. 67:

    ut nihil, ne pro minimis quidem, debeant,

    Liv. 6, 41. —With gen.:

    minimum firmitatis minimumque virium,

    Cic. Lael. 13, 46:

    minimum pedibus itineris confectum,

    Liv. 44, 5:

    unde minimum periculi erat,

    id. 27, 15.— As adv. absol.:

    praemia apud me minimum valent,

    very little, Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. Quint. 5, 10, 56:

    minimum distantia miror,

    Hor. Ep. 2, 1, 72:

    dormiebat minimum,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    medica secatur sexies per annos: cum minimum, quater,

    at least, Plin. 18, 16, 43, § 146:

    quam minimum credula postero (diei),

    as little as possible, Hor. C. 1, 11, 8:

    ita fiunt omnes partes minimum octoginta et una,

    at least, Varr. R. R. 2, 1, 12:

    quae (comprehensio) ex tribus minimum partibus constat,

    Quint. 5, 10, 5:

    in quo non minimum Aetolorum operā regii fugati atque in castra compulsi sunt,

    chiefly, particularly, Liv. 33, 6, 6:

    eae omnia novella sata corrumpunt, non minimum vites,

    Varr. R. R. 1, 2, 18.—Hence, adv.
    A.
    Posit.: parvē, a little, slightly (very rare), Vitr. 9, 6.—
    B.
    Comp.: mĭnus, less:

    aut ne quid faciam plus, quod post me minus fecisse satius sit,

    too little... too much, Ter. Hec. 5, 1, 4:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21 (v. plus, under multus):

    cum habeas plus, Pauperiem metuas minus,

    Hor. S. 1, 1, 93:

    ne mea oratio, si minus de aliquo dixero, ingrata: si satis de omnibus, infinita esse videatur,

    Cic. Sest. 50, 108:

    metus ipsi per se minus valerent, nisi, etc.,

    id. Div. 2, 72, 150:

    minus multi,

    not so many, Plaut. Mil. 3, 1, 138:

    minus multum et minus bonum vinum,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

    less good, not so good, Sall. C. 2, 6:

    quia Libyes quam Gaetuli minus bellicosi,

    Sall. J. 18, 12:

    minus diu vivunt,

    Plin. 14, 22, 28, § 141.—Rarely with comp.:

    minus admirabilior,

    Flor. 4, 2, 46 Duker: quare milites Metelli sauciabantur multo minus, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; cf. Ov. M. 12, 554:

    civilem admodum inter initia ac paulo minus quam privatum egit,

    little less so than, nearly as much so as, Suet. Tib. 26:

    dimidio minus,

    Varr. R. R. 1, 22, 3.—With quam:

    nec illa minus aut plus quam tu sapiat,

    Plaut. As. 4, 1, 28:

    minus quam aequom erat feci,

    id. Aul. 3, 2, 10:

    respondebo tibi minus fortasse vehementer, quam abs te sum provocatus,

    Cic. Planc. 30, 72.—With atque:

    qui peccas minus atque ego?

    Hor. S. 2, 7, 96.—And elliptically, without a particle of comparison:

    minus quindecim dies sunt, quod, etc.,

    less than fifteen days, not yet fifteen days, Plaut. Trin. 2, 4, 1:

    madefactum iri minus XXX. diebus Graeciam sanguine,

    Cic. Div. 1, 32, 68:

    minus quinquennium est, quod prodiere,

    Plin. 15, 25, 30, § 104:

    cecidere duo milia haud minus peditum,

    Liv. 42, 6:

    cum centum et quinquaginta non minus adessent,

    id. 42, 28; Varr. R. R. 2, 2 fin.:

    ut ex suā cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    ut antequam baccae legantur, ne minus triduum serenum fuerit,

    Col. 12, 38, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Non (haud) minus quam (atque), not less than, no less than, quite as:

    exanimatus evolat ex senatu, non minus perturbato animo atque vultu, quam si, etc.,

    Cic. Sest. 12, 28:

    existumans non minus me tibi quam liberos carum fore,

    Sall. J. 10, 1:

    non minus nobis jucundi atque illustres sunt ii dies, quibus conservamur quam illi quibus nascimur,

    Cic. Cat. 3, 1, 2; Quint. 2, 4, 8; 3, 7, 20:

    laudibus haud minus quam praemio gaudent militum animi,

    Liv. 2, 60:

    haud minus ac jussi faciunt,

    Verg. A. 3, 561.—
    b.
    Non (neque) minus, equally, and as well, also: haec res [p. 1311] non minus me male habet quam te, Ter. Hec. 4, 2, 30: quae hominibus non minus quam liberi cara esse debent, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; Ov. H. 19, 86:

    neque minus assiduis fessa choreis,

    also, Prop. 1, 3, 3.—
    c.
    Nihil minus, in replies, as a strong negation, by no means, Ter. Eun. 3, 1, 45: Py. At tu apud nos hic mane, Dum redeat ipsa. Ch. Nihil minus, id. ib. 3, 3, 29:

    nihil profecto minus,

    Cic. Off. 3, 20, 81; cf.: quid? a Tranione servo? Si. Multo id minus, Plaut. Most. 4, 3, 20.—
    d.
    Minus minusque, minus et (ac) minus, less and less: mihi jam minus minusque obtemperat. Ter. Heaut. 3, 3, 33:

    jam minus atque minus successu laetus equorum,

    Verg. A. 12, 616; Hor. C. 1, 25, 6:

    minus et minus,

    Ov. P. 2, 8, 73; id. H. 2, 129:

    minus ac minus,

    Plin. 11, 10, 10, § 26.—
    3.
    Transf., in a softened negation, not at all, by no means, not:

    quod intellexi minus,

    Ter. Eun. 4, 5, 11:

    nonnumquam ea quae praedicta sunt, minus eveniunt,

    Cic. Div. 1, 14, 24.—Esp.:

    si minus: monebo, si quem meministi minus,

    Plaut. Cas. 5, 4, 19:

    Syracusis, si minus supplicio affici, at custodiri oportebat,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69:

    quod si assecutus sum, gaudeo: sin minus, hoc me tamen consolor quod, etc.,

    id. Fam. 7, 1, 6 et saep.; so,

    minus formido ne exedat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 45. —
    b.
    Quo minus, also written as one word, quominus, that not, from, after verbs of hindering, preventing, as impedio, recuso, deterreo, etc., Ter. And. 1, 2, 26:

    si te infirmitas valetudinis tenuit, quo minus ad ludos venires,

    Cic. Fam. 7, 1, 1; 7, 1, 6:

    hiemem credo prohibuisse, quo minus de te certum haberemus, quid ageres,

    id. Fam. 12, 5, 1:

    deterrere aliquem, quo minus, etc.,

    id. Tusc. 1, 38, 91:

    stetisse per Trebonium, quo minus oppido potirentur, videbatur,

    Caes. B. C. 2, 13 fin.; Quint. 12, 1, 16;

    v. also quo. —Ante-class. also in the reverse order, minus quo: ne vereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8.—
    C.
    Sup., in two forms, parvissime (post-class.), and minime (class.), least, very little.
    1.
    par-vissĭmē:

    memorare aliquid,

    very briefly, with very few words, Cael. Aur. Acut. 2, 38. —
    2.
    mĭnĭmē, least of all, in the smallest degree, least, very little:

    cum minime vellem, minimeque opus fuit,

    Ter. Eun. 2, 3, 42:

    cum minime videbamur, tum maxime philosophabamur,

    Cic. N. D. 1, 3, 6; id. Or. 66, 222:

    mihi placebat Pomponius maxime, vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207:

    quod in miserrimis rebus minime miserum putabis, id facies,

    id. Fam. 14, 13:

    quod minime ad eos mercatores saepe commeant,

    very rarely, Caes. B. G. 1, 1, 3; Cic. de Or. 2, 79, 322.—Strengthened by quam:

    si non decore, at quam minime dedecore facere possimus,

    as little as possible, Cic. Off. 1, 31, 114; by omnium and gentium:

    ad te minime omnium pertinebat,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    minime gentium,

    Plaut. Poen. 3, 3, 77:

    heus, inquit, puer, arcesse Pamphilam,... illa exclamat, Minime gentium,

    not for any thing in the world, Ter. Eun. 4, 1, 11; id. Ad. 3, 2, 44.—
    B.
    In partic.
    a.
    For minimum, saltem, at least:

    is morbus erit longissimus minimeque annuus,

    Cels. 2, 8 fin. Targ.:

    pedes decem vel minime novem,

    Col. 1, 6, 6:

    sed id minime bis anno arari debet,

    id. 5, 9, 12; id. Arb. 16, 3.—
    b.
    In replies, as an emphatic negative, by no means, not at all, not in the least, Plaut. Curc. 1, 3, 50: Ba. Sed cessas? Pa. Minime equidem:

    nam hodie, etc.,

    Ter. Hec. 5, 3, 16: M. An tu haec non credis? A. Minime vero, Cic. Tusc. 1, 6, 10: num igitur peccamus? Minime vos quidem. id. Att. 8, 9, 2:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; so in discourse: minime multi (= quam paucissimi). Ter. Eun. prol. 2: minume irasci decet. Plaut. Stich. 1, 1, 27; Sall. C. 51, 13.—Strengthened by gentium (cf.supra): Nau. Meriton' hoc meo videtur factum? De. Minime gentium, Ter. Phorm. 5, 8, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > parvus

  • 16 Aeacides

    Aeăcĭdēs, ae, = Aiakidês, patr. m. (voc. Aeacidā, Enn. ap. Cic. Div. 2, 56; Ov. H. 3, 87;

    Aeacidē,

    id. ib. 8, 7; gen. plur. Aeacidūm, Sil. 15, 392), a male descendant of Æacus, an Æacide.
    I.
    In gen.: stolidum genus Aeacidarum, Enn. ap. Cic. Div. 2, 56; Ov. M. 8, 3; Sil. 15, 292; Just. 12, 15.—
    II.
    Esp., his son Phocus, Ov. M. 7, 668.— His sons Telamon and Peleus, Ov. M. 8, 4.— His son Peleus alone, Ov. M. 12, 365.— His grandson Achilles, Verg. A. 1, 99; Ov. M. 12, 82; 96; 365.— His great-grandson Pyrrhus, son of Achilles, Verg. A. 3, 296.— His later descendants, Pyrrhus, king of Epirus, Enn. ap. Cic. Div. 2, 56:

    Aeacidarum genus,

    Cic. Off. 1, 12; and Perseus, king of Macedon, conquered by Æmilius Paulus, Verg. A. 6, 839; Sil. 1, 627.

    Lewis & Short latin dictionary > Aeacides

  • 17 Pelopeia

    Pĕlops, ŏpis, m., = Pelops.
    I.
    Son of Tantalus, king of Phrygia, father of Atreus and Thyestes, grandfather of Agamemnon and Menelaus; in his childhood he was served up to the gods by his father for food (truncatus Pelops, Stat. Th. 4, 590), but was recalled to life by Jupiter, who gave him an ivory shoulder in place of the one eaten by Ceres (umeroque Pelops insignis eburno, Verg. G. 3, 7). Being afterwards driven out of Phrygia, he went to Elis, and by artifice obtained the hand of Hippodamia, daughter [p. 1327] of king Œnomaus, to whose throne he succeeded. By means of the wealth which he brought with him, he acquired so great an influence that the entire peninsula was called, after him, the island of Pelops (Peloponnesus), Hyg. Fab. 83, 84; Serv. Verg. G. 3, 7; Cic. N. D. 3, 21, 53; id. Tusc. 1, 44, 107; 2, 27, 67: Pelope natus, i. e. Thyestes, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Trag. v. 397 Vahl.):

    ex Tantalo Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, Trag. Rel. Inc. Fab. v. 102 Rib.: Pelopis genitor,

    i. e. Tantalus, Hor. C. 1, 28, 7.
    1.
    Pĕlŏpēïas, ădis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeïadesque Mycenae,

    Ov. M. 6, 414.—
    2.
    Pĕlŏpēïs, ĭdis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeides undae,

    the sea that surrounds the Peloponnesus, Ov. F. 4, 285.—Hence, Pĕlŏpēĭdes, um, f., the Argive women, Stat. Th. 10, 50; 12, 540.—
    3.
    Pĕlŏpēïus, a, um, adj., = Pelopêios.
    a.
    Pelopian:

    Pelopeius Atreus,

    Ov. H. 8, 27:

    virgo,

    i. e. Iphigenia, daughter of Agamemnon, id. Tr. 4, 4, 67:

    arva,

    i. e. Phrygia, the native country of Pelops, id. M. 8, 622.— Subst.: Pĕlŏpēia, ae, f., a female descendant of Pelops, Ov. H. 8, 81.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopeia sedes,

    i. e. the seat of Creon, king of Corinth, Sen. Med. 891:

    oppida,

    Claud. in Rufin. 2, 188:

    regna,

    the Peloponnesus, Stat. Th. 1, 117. —
    4.
    Pĕlŏpēus, a, um, adj.
    a.
    Pelopian:

    Agamemnon,

    Prop. 4 (5), 6, 33:

    domus,

    the race of the Pelopides, id. 3, 17, 20 (4, 18, 20):

    P. Orestes,

    Luc. 7, 778.— Subst.: Pĕlŏpēa, ae, f., the daughter of Pelops, Ov. Ib. 361; Claud. in Eutr. 1, 291; the name of a tragedy, Juv. 7, 92.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopea phalanx,

    the Argive army, Stat. Th. 7, 422.— Poet., in a more extended sense, for Grecian:

    Pelopea ad moenia,

    i. e. to Greece, Verg. A. 2, 193.—
    5.
    Pĕlŏpĭdae, ārum, m., the descendants of Pelops (notorious for their crimes), the Pelopides, Hyg. Fab. 86; an old poet in Cic. Fam. 7, 28, 2; 7, 30, 1; id. Att. 14, 12, 2; 15, 11, 3 (applied by Cicero to the adherents of Cæsar).—
    6.
    Pĕlŏpĭus, a, um, adj., Pelopian:

    Pelopia domus,

    Sen. Agam. 7.—
    II.
    A slave's name, Cic. Att. 14, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelopeia

  • 18 Pelopeides

    Pĕlops, ŏpis, m., = Pelops.
    I.
    Son of Tantalus, king of Phrygia, father of Atreus and Thyestes, grandfather of Agamemnon and Menelaus; in his childhood he was served up to the gods by his father for food (truncatus Pelops, Stat. Th. 4, 590), but was recalled to life by Jupiter, who gave him an ivory shoulder in place of the one eaten by Ceres (umeroque Pelops insignis eburno, Verg. G. 3, 7). Being afterwards driven out of Phrygia, he went to Elis, and by artifice obtained the hand of Hippodamia, daughter [p. 1327] of king Œnomaus, to whose throne he succeeded. By means of the wealth which he brought with him, he acquired so great an influence that the entire peninsula was called, after him, the island of Pelops (Peloponnesus), Hyg. Fab. 83, 84; Serv. Verg. G. 3, 7; Cic. N. D. 3, 21, 53; id. Tusc. 1, 44, 107; 2, 27, 67: Pelope natus, i. e. Thyestes, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Trag. v. 397 Vahl.):

    ex Tantalo Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, Trag. Rel. Inc. Fab. v. 102 Rib.: Pelopis genitor,

    i. e. Tantalus, Hor. C. 1, 28, 7.
    1.
    Pĕlŏpēïas, ădis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeïadesque Mycenae,

    Ov. M. 6, 414.—
    2.
    Pĕlŏpēïs, ĭdis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeides undae,

    the sea that surrounds the Peloponnesus, Ov. F. 4, 285.—Hence, Pĕlŏpēĭdes, um, f., the Argive women, Stat. Th. 10, 50; 12, 540.—
    3.
    Pĕlŏpēïus, a, um, adj., = Pelopêios.
    a.
    Pelopian:

    Pelopeius Atreus,

    Ov. H. 8, 27:

    virgo,

    i. e. Iphigenia, daughter of Agamemnon, id. Tr. 4, 4, 67:

    arva,

    i. e. Phrygia, the native country of Pelops, id. M. 8, 622.— Subst.: Pĕlŏpēia, ae, f., a female descendant of Pelops, Ov. H. 8, 81.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopeia sedes,

    i. e. the seat of Creon, king of Corinth, Sen. Med. 891:

    oppida,

    Claud. in Rufin. 2, 188:

    regna,

    the Peloponnesus, Stat. Th. 1, 117. —
    4.
    Pĕlŏpēus, a, um, adj.
    a.
    Pelopian:

    Agamemnon,

    Prop. 4 (5), 6, 33:

    domus,

    the race of the Pelopides, id. 3, 17, 20 (4, 18, 20):

    P. Orestes,

    Luc. 7, 778.— Subst.: Pĕlŏpēa, ae, f., the daughter of Pelops, Ov. Ib. 361; Claud. in Eutr. 1, 291; the name of a tragedy, Juv. 7, 92.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopea phalanx,

    the Argive army, Stat. Th. 7, 422.— Poet., in a more extended sense, for Grecian:

    Pelopea ad moenia,

    i. e. to Greece, Verg. A. 2, 193.—
    5.
    Pĕlŏpĭdae, ārum, m., the descendants of Pelops (notorious for their crimes), the Pelopides, Hyg. Fab. 86; an old poet in Cic. Fam. 7, 28, 2; 7, 30, 1; id. Att. 14, 12, 2; 15, 11, 3 (applied by Cicero to the adherents of Cæsar).—
    6.
    Pĕlŏpĭus, a, um, adj., Pelopian:

    Pelopia domus,

    Sen. Agam. 7.—
    II.
    A slave's name, Cic. Att. 14, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelopeides

  • 19 Pelops

    Pĕlops, ŏpis, m., = Pelops.
    I.
    Son of Tantalus, king of Phrygia, father of Atreus and Thyestes, grandfather of Agamemnon and Menelaus; in his childhood he was served up to the gods by his father for food (truncatus Pelops, Stat. Th. 4, 590), but was recalled to life by Jupiter, who gave him an ivory shoulder in place of the one eaten by Ceres (umeroque Pelops insignis eburno, Verg. G. 3, 7). Being afterwards driven out of Phrygia, he went to Elis, and by artifice obtained the hand of Hippodamia, daughter [p. 1327] of king Œnomaus, to whose throne he succeeded. By means of the wealth which he brought with him, he acquired so great an influence that the entire peninsula was called, after him, the island of Pelops (Peloponnesus), Hyg. Fab. 83, 84; Serv. Verg. G. 3, 7; Cic. N. D. 3, 21, 53; id. Tusc. 1, 44, 107; 2, 27, 67: Pelope natus, i. e. Thyestes, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Trag. v. 397 Vahl.):

    ex Tantalo Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, Trag. Rel. Inc. Fab. v. 102 Rib.: Pelopis genitor,

    i. e. Tantalus, Hor. C. 1, 28, 7.
    1.
    Pĕlŏpēïas, ădis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeïadesque Mycenae,

    Ov. M. 6, 414.—
    2.
    Pĕlŏpēïs, ĭdis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeides undae,

    the sea that surrounds the Peloponnesus, Ov. F. 4, 285.—Hence, Pĕlŏpēĭdes, um, f., the Argive women, Stat. Th. 10, 50; 12, 540.—
    3.
    Pĕlŏpēïus, a, um, adj., = Pelopêios.
    a.
    Pelopian:

    Pelopeius Atreus,

    Ov. H. 8, 27:

    virgo,

    i. e. Iphigenia, daughter of Agamemnon, id. Tr. 4, 4, 67:

    arva,

    i. e. Phrygia, the native country of Pelops, id. M. 8, 622.— Subst.: Pĕlŏpēia, ae, f., a female descendant of Pelops, Ov. H. 8, 81.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopeia sedes,

    i. e. the seat of Creon, king of Corinth, Sen. Med. 891:

    oppida,

    Claud. in Rufin. 2, 188:

    regna,

    the Peloponnesus, Stat. Th. 1, 117. —
    4.
    Pĕlŏpēus, a, um, adj.
    a.
    Pelopian:

    Agamemnon,

    Prop. 4 (5), 6, 33:

    domus,

    the race of the Pelopides, id. 3, 17, 20 (4, 18, 20):

    P. Orestes,

    Luc. 7, 778.— Subst.: Pĕlŏpēa, ae, f., the daughter of Pelops, Ov. Ib. 361; Claud. in Eutr. 1, 291; the name of a tragedy, Juv. 7, 92.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopea phalanx,

    the Argive army, Stat. Th. 7, 422.— Poet., in a more extended sense, for Grecian:

    Pelopea ad moenia,

    i. e. to Greece, Verg. A. 2, 193.—
    5.
    Pĕlŏpĭdae, ārum, m., the descendants of Pelops (notorious for their crimes), the Pelopides, Hyg. Fab. 86; an old poet in Cic. Fam. 7, 28, 2; 7, 30, 1; id. Att. 14, 12, 2; 15, 11, 3 (applied by Cicero to the adherents of Cæsar).—
    6.
    Pĕlŏpĭus, a, um, adj., Pelopian:

    Pelopia domus,

    Sen. Agam. 7.—
    II.
    A slave's name, Cic. Att. 14, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelops

  • 20 posteriora

    postĕrus or poster (not in use in nom. sing. masc.), a, um, adj.—Comp: posterior, us.— Sup.: postremus or postumus, a, um [post], coming after, following, next, ensuing, future.
    I.
    Posit.:

    cum ibi diem posterum commoraretur,

    Cic. Clu. 13, 37:

    in posterum diem distulit,

    id. Deiot. 7, 21:

    postero die mane,

    id. Verr 2, 2, 17, § 41:

    postero die, Sall J. 75, 9: posterā nocte,

    Nep. Eum. 9, 4:

    postero anno, Cic. Fragm. pro C. Cornel.: postera aetas,

    Hor. Ep. 2, 1, 42:

    lux,

    id. S. 1, 5, 39:

    posterā Crescam laude,

    in the esteem of posterity, id. C. 3, 30, 7:

    posteri dies,

    unlucky, Non. 73, 32.— Hence,
    2.
    Subst.: postĕri, ōrum, m., coming generations, descendants, posterity:

    expetantur eae poenae a liberis, a nepotibus, a posteris,

    Cic. N. D. 3, 38, 90:

    posterūm gloria,

    Tac. A. 3, 72:

    postero, for postero die,

    on the following day, next day, id. ib. 4, 45; cf.:

    quam minimum credula postero,

    Hor. C. 1, 11, 8: in posterum, for in posterum diem, to the following day, till the next day:

    in posterum oppugnationem differt,

    Caes. B. G. 7, 11.—More freq.: in posterum (sc. tempus), in the future, for the future:

    in posterum confirmat,

    Caes. B. C. 1, 3:

    multum in posterum providerunt,

    Cic. Agr. 2, 33, 91; id. Phil. 13, 3, 6; id. Fam. 1, 9, 2:

    longe in posterum prospicere,

    id. ib. 2, 8, 1.—
    B.
    Trop., inferior (post-class.), Mart. Cap. 4, § 333.—
    II.
    Comp.: postĕ-rĭor, postĕrĭus.
    A.
    Lit., that comes or follows after, next in order, time, or place, latter, later, posterior (class.; strictly only when two objects or classes are contrasted in place or time;

    opp.: prior, superior): ut cum priore (dicto) necessario posterius cohaerere videntur,

    Cic. Inv. 1, 46, 86:

    nec acumine posteriorum (oratorum), nec fulmine utens superiorum,

    id. Or. 6, 21:

    ea pertinere ad superiorem divisionem: contra posteriorem nihil dici oportere,

    id. Ac. 2, 31, 99; 2, 30, 96; id. Off. 1, 20, 67:

    posteriores pedes (opp.: pedes priores),

    the hind feet, Plin. 11, 45, 101, § 248; cf.:

    genua,

    id. 11, 45, 102, § 249:

    pars prior apparet, posteriora latent,

    Ov. F. 4, 718:

    posteriores cogitationes,

    afterthoughts, Cic. Phil. 12, 2, 5:

    paria esse debent posteriora superioribus,

    id. de Or. 3, 48, 186:

    Thucy dides paulo aetate posterior,

    id. Brut. 11, 48:

    quod prius ordine verbum est, Posterius facias,

    Hor. S. 1, 4, 59.—Sometimes added to other words of contrast:

    alii... alii... tamen hi quoque posteriores, etc.,

    Cic. Fin. 3, 21, 70:

    cujus est ratio duplex... facilior est haec posterior... sed illa lautior,

    id. Off. 2, 15, 52; cf. superior.—
    2.
    Subst.
    a.
    postĕ-rĭōres, um, m., for posteri, posterity (postclass.):

    quemadmodum omnes cognati supra tritavum, generali appellatione majores vocantur, ita post trinepotem posteriores,

    Dig. 38, 10, 10.—
    b.
    postĕrĭōra, um, n., the posteriors (post-class.), Lampr Elag. 5. — Adv.: postĕrĭus, later, afterwards (class.):

    posterius dicere,

    Plaut. Ep. 2, 2, 76:

    posterius istuc dicis quam credo tibi,

    i. e. I believe you before you speak, id. As. 1, 1, 48:

    jubet posterius ad se reverti,

    Cic. Verr 2, 4, 29, § 66:

    Thucydides si posterius fuisset,

    had he lived at a later period, id. Brut. 83, 288.—
    B.
    Trop., inferior, of less account or value, worse (class.):

    quorum utrique semper patriae salus et dignitas posterior suā dominatione et domesticis commodis fuit,

    Cic. Att. 10, 4, 4; id. Phil. 13, 3, 6:

    suam salutem posteriorem communi salute ducere,

    id. Rab. Perd. 1, 3:

    nihil posterius, nihil nequius,

    id. Pis. 27, 66 (al. protervius):

    omnes res posteriores pono atque operam do tibi,

    I lay every thing aside, Plaut. Mil. 4, 1, 7: non posteriores feram, I will not play the meanest part, I shall not be behindhand, Ter Ad. 5, 4, 26; cf.:

    cujus sic fortuna cum improbitate certavit, ut nemo posset utrum posterior an infelicior esset judicare,

    Cic. Prov Cons. 4, 8 fin.
    III.
    Sup, in two forms, postrēmus and postŭmus, a, um.
    A.
    postrēmus, a, um, the hindmost, the last (class.):

    alia prima ponet, alia postrema,

    last, Cic. Or 15, 50:

    acies,

    the rear, Sall. J. 101, 5:

    in agmine in primis modo, modo in postremis adesse,

    now in the front, now in the rear, id. ib. 45, 2: postremā in comoediā, at the end of the piece, Plaut. Cist. fin.:

    in postremo libro,

    at the close of the book, Just. 43, 5:

    mense postremo,

    Pall. 7, 2:

    munus, i. e. exsequiae,

    the last honors, Cat. 101, 3:

    nec postrema cura,

    not the last, least, Verg. G. 3, 404; cf.:

    non in postremis, i. e. in primis,

    especially, Cic. Fam. 1, 9, 17.— postrēmō, adv., at last, finally (class.), Caes. B. G. 7, 1:

    omnes urbes, agri, regna denique, postremo etiam vectigalia vestra venierint,

    Cic. Agr. 2, 23, 62:

    primum... deinde... postremo: denique... postremo,

    id. N. D. 1, 37, 104; Hor. S. 2, 2, 132: ad postremum, at last, finally, ultimately:

    sed ad postremum nihil apparet,

    Plaut. Poen. 4, 2, 23; Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 3, 17; Liv. 38, 16; Hirt. B. G. 8, 43: postremum, for the last time:

    si id facis, hodie postremum me vides, Ter And. 2, 1, 22: in quo (vestigio) ille postremum institisset,

    Cic. de Or. 3, 2, 6: postremum, at last:

    postremum mel et acetum superfundes,

    Pall. 12, 22.—
    2.
    Trop., the last, lowest, basest, meanest, worst (class.):

    postremum genus,

    Cic. Cat. 2, 10, 22: ut homines postremi pecuniis alienis locupletarentur, id. Rosc. Am. 47, 137:

    servitus postremum malorum omnium,

    id. Phil. 2, 44, 113.—Hence, ante- and post-class., a new comp. postremior, and sup. postremissimus:

    ut possit videri nullum animal in terris homine postremius,

    App. de Deo Socr. p. 43 fin.: omnium nationum postremissimum nequissimumque existimatote, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 3:

    cum adulescentulis postremissimis,

    App. Mag. p. 336.—
    B.
    po-stŭmus (acc. to an erroneous derivation, from post - humus, sometimes also post-humus), a, um, the last, said esp. of the youngest children, or of those born after the father's death, or after he had made his will, late-born, posthumous:

    Silvius... tua postuma proles, Quem tibi longaevo serum Lavinia conjux Educet silvis,

    late-born son, Verg. A. 6, 763; cf. with this passage: postuma proles non eum significat, qui patre mortuo, sed qui postremo loco natus est, sicuti Silvius, qui Aeneā jam sene, tardo seroque partu est editus, Caesellius Vindex ap. Gell. 2, 16, 5.—On the other hand:

    is, qui post patris mortem natus est, dicitur postumus,

    Varr. L. L. 9, § 60 Müll.; and:

    postumus cognominatur post patris mortem natus,

    Fest. p. 238 Müll.; Plaut. ap. Fest. l. l.—As subst.: postŭmus, i, m., a posthumous child:

    non minus postumis quam jam natis testamento tutores dari posse,

    Gai. Inst. 1, 147:

    si quis postumis dederit tutores, hique vivo eo nascantur, an datio valeat?

    Dig. 26, 2, 16 fin.:

    postuma spes,

    the last, App. M. 4, p. 144, 26:

    suscipit doctrinam seram plane et postumam,

    id. Mag. p. 297, 23:

    cena quam postumā diligentiā praeparaverat,

    with extreme care, id. M. 6, p. 186, 25.—
    * 2.
    Subst.: postŭmum, i, n., that which is last, the end, extremity:

    de postumo corporis,

    Tert. adv. Gnost. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > posteriora

См. также в других словарях:

  • Descendants of Philip V of Spain — Philip V of Spain The descendants of Philip V of Spain, Bourbon monarch of the Kingdom of Spain, Kingdom of Naples, Kingdom of Sardinia and Kingdom of Sicily are numerous. He had two wives; by his first wife Maria Luisa of Savoy he had two… …   Wikipedia

  • Descendants of James VI and I — James VI and I (June 19, 1566 – March 27, 1625) was, from 1567, King of Scots and, from 1603, King of England and Ireland, being the first monarch of the House of Stuart to rule all three countries. Although he had only two children who had… …   Wikipedia

  • Descendants of Henry IV of France — King Henry IV of France Henry IV of France was the first Bourbon king of France. Formerly known as Henri of Navarre, he succeeded to the French throne with the extinction of House of Valois, at the death of Henry III of France. In 1584, Prince… …   Wikipedia

  • Descendants of Louis XIV of France — Louis XIV of France The descendants of Louis XIV of France, Bourbon monarch of the Kingdom of France, are numerous. Although only three of his children by his wife Maria Theresa of Spain survived past infancy, Louis had many illegitimate children …   Wikipedia

  • Descendants of Charles III of Spain — Charles as King of Spain 1761. The descendants of Charles III of Spain, the third surviving son of the first Bourbon King of Spain are many. Growing up in Madrid till he was 16, he was sent to the Italian Sovereign Duchy of Parma and Piacenza… …   Wikipedia

  • Descendants of Philippe I, Duke of Orléans — Philippe of France, Duke of Orléans Philippe de France, Duke of Orléans was the brother of Louis XIV of France and the younger son of Louis XIII of France and Anne of Austria. A Bourbon himself, he founded the third line of Dukes of Orléans… …   Wikipedia

  • Descendants of Ali ibn Abi Talib — Part of a series on the Imam of Islam Ali Life …   Wikipedia

  • Descendants of Henry II of France and Catherine de' Medici — The Praying figures of Henry II of France and his wife, Catherine De Medici, Funerary Monument, created by Francesco Primaticcio who appointed Germain Pilon as sculptor, commissionned by Catherine de Medici at the death of Henry II, completed in… …   Wikipedia

  • Descendants of James II of England — James II and VII. The descendants of James II of England, Stuart monarch of the Kingdom of England, Kingdom of Scotland and Kingdom of Ireland, are numerous. His last descendant in the legitimate line, Henry Benedict Stuart, died in 1807, but… …   Wikipedia

  • And Quiet Flows the Don — For the 1958 film, see And Quiet Flows the Don (film). Tikhiy Don redirects here. For the train, see Tikhiy Don (train). And Quiet Flows the Don …   Wikipedia

  • Descendants of George III and Queen Charlotte — George III …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»